JESTEM OBECNA

Brak akademickiego wykształcenia, długie życie i niczym nieskrępowana wyobraźnia - tak można krótko podsumować sukces artystyczny Tanning.

​

Surrealizm zakładał męskie spojrzenie na kobiecość, która stawała się w pracach artystów z kręgu  
André Bretona z jednej strony siłą destrukcyjną, a z drugiej życiodajnym źródłem. Ta ambiwalencja nie odstraszała jednak kobiet artystek i w latach 30-tych ubiegłego wieku dołączały do ruchu przyciągane wizją totalnej wolności. Szybko orientowały się jednak, że będą musiały walczyć o swoją podmiotowość. W miejsce halucynacji i przemocy wprowadzały bajkowość, fantazję oraz narrację. Ciało kobiety pojawiało się w wizjach surrealistek w swoim wymiarze biologicznym, erotycznym, macierzyńskim. To już nie była tajemnicza wizja natury, w której ciało kobiece odradza się na mocy jakiś niezbadanych i odwiecznych praw, ale pełna ironii i humoru, a czasami wręcz analityczna praca. 

Dorothea Tanning (1910 – 2012) ukazała metamorfozy kobiecości, przenosząc momenty kluczowe rozwoju kobiety do świata dziecięcej wyobraźni. Wyzwolenie tej wyobraźni wiąże się we wczesnym okresie jej twórczości z jakimś odrzuceniem gorsetu, stroju, stąd obrazy wydają się jeszcze zanurzone w epoce wiktoriańskiej.